Szemberk (Szomberg, Szomberk, Szemberg, błędnie Szembek) Jacek h. własnego (ok. 1605–1657), rotmistrz i pułkownik królewski, komisarz wojska zaporoskiego, łowczy, następnie kasztelan kamieniecki.
Był synem Teofila Szemberga (zob.) i Katarzyny z Krzykos Jakubowskiej. Miał starszego brata Jana, młodszych braci Michała Krzysztofa (zob.) i Zbigniewa oraz siostry Annę, zamężną za Danielem Żytkiewiczem, i Agnieszkę, w zakonie Cecylię , karmelitankę.
S. rozpoczął służbę wojskową w r. 1621 jako towarzysz, być może uczestnicząc wraz z ojcem w kampanii chocimskiej. W maju 1629 został wysłany na Zaporoże, aby namówić Kozaków do podjęcia wyprawy na Krym w interesie Szahina i Mehmeda Gerejów, od których odebrał wówczas przysięgę na wierność Rzpltej; 29 V t.r. przebywał pod turecką twierdzą Aslan Kerman nad dolnym Dnieprem. W czasie wojny smoleńskiej, zapewne we wrześniu 1633, brał udział w obronie Czernihowa. Prawdopodobnie uczestniczył w l. 1637–8 w tłumieniu powstań kozackich; jako komisarz Rzpltej 4 XII 1638 uczestniczył wraz z hetmanem polnym kor. Mikołajem Potockim w komisji na Masłowym Stawie, wprowadzającej nową ordynację kozacką. T.r. został rotmistrzem. Ok. l. 1640–2 przebudował ufundowaną przez ojca kaplicę Męczenników w kościele św. Jakuba w Sandomierzu. Po śmierci Stanisława Dobromierskiego został mianowany 25 II 1643 łowczym kamienieckim. W r. 1644 uczestniczył w wyprawie ochmatowskiej; na czele kilkudziesięcioosobowego podjazdu schwytał 29 I t.r. w okolicy Carskiego Brodu na Tykiczu dwóch jeńców tatarskich, z którymi wrócił do obozu w Stawiszczach. W styczniu 1646 brał udział w nieudanej wyprawie M. Potockiego przeciw Tatarom, najeżdżającym państwo moskiewskie.
Prawdopodobnie na początku kwietnia 1647 został S. komisarzem wojska zaporoskiego; wg pogłosek nabył urząd od króla Władysława IV za 30 tys. złp. Jako komisarz dowodził (najpóźniej od początku 3. kwartału r. 1647) dwiema 50-konnymi chorągwiami (kozacką i dragońską) gwardii komisarskiej. Jesienią t.r. odpierał spod Lebedyna niewielkie czambuły Tatarów oczakowskich, zbierał również informacje o przygotowywanej przez Kozaków wyprawie przeciw Turkom. Na wieść o ucieczce Bohdana Chmielnickiego na Sicz i wrzeniu wśród Kozaków, nie ufając rejestrowym, tuż przed 17 II 1648 rozpuścił ich oddziały, pozostawiając przy sobie tylko kilka najpewniejszych chorągwi; prosił również hetmana w. kor. M. Potockiego o wsparcie. Pod koniec marca t.r. uczestniczył zapewne w radzie wojennej w Czerkasach, podczas której postanowiono podjąć działania przeciw Kozakom i przeprowadzono podział sił polskich na trzy części; S. na czele rejestrowych i oddziałów przybocznych kozackich pułkowników (łącznie ok. 1900 ludzi) znalazł się w zgrupowaniu syna hetmana, star. niżyńskiego Stefana Potockiego, wysłanym 21 IV t.r. z Czerkas na Zaporoże drogą lądową. Dn. 29 IV grupa S. Potockiego dotarła do uroczyska Żółte Wody, gdzie została zaatakowana przez Kozaków i Tatarów; S. bezskutecznie usiłował przesłać hetmanowi informację o sytuacji oddziału. Po dwutygodniowych walkach, 14 V, żołnierze zmusili dowódców do podjęcia rokowań; Chmielnicki, początkowo domagający się wydania S-a oraz kozackich «klejnotów» i dział, ostatecznie poprzestał na ostatnim żądaniu, obiecując oblężonym wolną drogę do Kryłowa. Dn. 15 V, po przejęciu artylerii, Kozacy wbrew obietnicom zaatakowali żołnierzy, którzy opuścili umocnienia; S. i S. Potocki wstrzymali wówczas dalszy wymarsz i skoncentrowali zdolnych do walki żołnierzy w dwóch szańcach. Kozacy przypuścili atak na szaniec dowodzony przez S-a; po kilkugodzinnej walce S. zdołał przedrzeć się wraz z ocalałymi żołnierzami do drugiego fortu, został jednak postrzelony w lewą rękę. Obrońcy, atakowani przez oddziały tatarskie, rozpoczęli nocą z 15 na 16 V odwrót taborem w kierunku Kryłowa. O świcie 16 V za Kniażymi Bajrakami do walki przyłączyli się Kozacy i w wyniku dwukrotnego szturmu tabor został rozerwany i zmuszony do kapitulacji. W trakcie kilkugodzinnej walki S. został ponownie ranny; zapewne pogłoski o jego śmierci (z ręki Chmielnickiego) skłoniły hetmana M. Potockiego do próby przerzucenia na niego winy za klęskę. W rzeczywistości S. został wydany Tatarom i wywieziony na Krym. Jego losem zainteresował się w r. 1649 król Jan Kazimierz i w celu dokonania wymiany darował jego bratu, Michałowi Krzysztofowi, wziętego do niewoli podczas kampanii zborowskiej Adila murzę. Mimo iż brat odesłał jeńca na Krym, chan Islam III Gerej nie zwolnił S-a. Jan Kazimierz zwracał się do chana 28 VI 1650 z prośbą o uwolnienie S-a i kilku innych oficerów, jednak również tym razem prośby nie odniosły skutku. Zdecydowano się na uwolnienie jeńców podstępem, ponieważ w niewoli pozostawali również wysłani na Krym jako zakładnicy za hetmanów: syn hetmana w. kor. Mikołaja Potockiego, Mikołaj, oraz krewny hetmana pol. Marcina Kalinowskiego, Jakub. Latem 1652 na Krym przybył polski Ormianin Romaszkiewicz (zapewne Jan lub Piotr), wielokrotnie podróżujący do chana jako goniec; upił on strażników, po czym uwolnił więźniów i na podstawionych koniach dowiózł ich na czekający w porcie statek, którym dopłynęli do Stambułu; następnie przez Izmir, Wenecję i Mołdawię przy pomocy hospodara mołdawskiego Bazylego Lupula dotarli do kraju. W sierpniu 1652 agent cesarza Ferdynanda III, Szymon Reniger, donosił ze Stambułu o gniewie Islama III Gereja, wywołanym «wykradzeniem» mu polskich jeńców; w Rzpltej jeszcze w październiku t.r. los S-a i jego towarzyszy był nieznany, a nawet pojawiły się pogłoski o aresztowaniu ich przez Turków.
Po powrocie do kraju S. objął w 3. kwartale r. 1653 dowództwo chorągwi wołoskiej. Prawdopodobnie uczestniczył w wyprawie przeciw Tymofiejowi Chmielnickiemu do Mołdawii oraz oblężeniu w sierpniu i wrześniu 1653 Suczawy. Dn. 1 X t.r. był już w głównym obozie królewskim pod Żwańcem, gdzie dowodził pułkiem składającym się z dwunastu chorągwi (1481 koni), powiększonym wkrótce o kilka chorągwi z pułku zmarłego Jana Kondrackiego. Podobno rozbił w tym samym czasie pod Zińkowem (Zińkowicami) tabor tatarski, a na początku listopada wspólnie z Mihálym Mikesem dowodził 1500-osobowym oddziałem jazdy polskiej i siedmiogrodzkiej, wysłanym dla rozpoznania zamiarów ordy. W rejonie Kupczewicz żołnierze podeszli do kosza tatarskiego, jednak przedwczesne ujawnienie ich obecności spowodowało, że mimo zabicia kilkudziesieciu Tatarów wrócili do obozu z jednym tylko jeńcem. Razem ze star. winnickim Andrzejem Potockim i oboźnym kor. Sebastianem Machowskim ponownie S. wyruszył 13 XI na czele silnego podjazdu (3 tys. koni) w celu zdobycia «języka». Nie zdołano schwytać jeńców, w związku z czym 16 XI A. Potocki i Machowski wrócili z większością sił do obozu, a S., kontynuując rozpoznanie na czele oddziału liczącego 150–300 ludzi, spotkał 19 XI za Prutem posła tatarskiego Tochtamysza agę, zdążającego z misją do hospodara mołdawskiego i księcia siedmiogrodzkiego; podając się za perkułaba mołdawskiego i obiecując doprowadzenie do hospodara zatrzymał go, a następnie obezwładnił i 20 XI przyprowadził pod Żwaniec. Wysłany 1 XII na czele stukonnej chorągwi z pocztą, zawierającą królewskie pisma na sejmiki, najpóźniej 18 XII dotarł S. do Warszawy; pozostali pod Żwańcem żołnierze dokooptowali go 20 XII do posłów, obranych przez generalne koło wojskowe na sejm warszawski 1654 r. Na tym sejmie otrzymał S. od Jana Kazimierza bliżej nieznaną «daninę»; w piśmie do wojska z 11 II t.r. za zasługi S-a i poniesione w niewoli pogańskiej szkody król obiecywał mu świadczyć «w dalszych okazyjach miłościwą łaskę». Dn. 1 I objął S. po Maksymilianie Biskupskim komendę nad chorągwią piechoty polskiej. Na początku t.r. został wysłany z senatu do hetmana polnego kor. Stanisława Potockiego («Rewery») z instrukcjami, dotyczącymi przygotowań do nowej kampanii na Ukrainie. Uczestniczył w niej S. na przełomie marca i kwietnia; podczas odwrotu, po nieudanej próbie zdobycia Humania, walczył w przedniej straży sił polskich, po czym otrzymał rozkaz opanowania przeprawy pod Samowką i spacyfikowania terenów za Bohem. Wprawdzie sforsował rzekę powyżej Niemirowa i ruszył podjazdem na Bracław, jednak z braku powodzenia dołączył wkrótce do reszty armii pod Krasnem.
W rachunkach drugiego sejmu 1654 r. został S. wymieniony, zapewne omyłkowo, jako podstoli kamieniecki. Dn. 1 X t.r. objął komendę nad chorągwią kozacką woj. krakowskiego Dominika Zasławskiego; pod koniec tego miesiąca na czele czterystukonnego pułku wyruszył z obozu między Zborowem a Tarnopolem w kierunku Baru. Na początku stycznia 1655 uczestniczył prawdopodobnie w pacyfikacji Demowki. Razem z hetmanem polnym kor. Stanisławem Lanckorońskim, hetmanem w. kor. Stanisławem Potockim oraz Stefanem Czarnieckim dowodził 26 I t.r. prawym skrzydłem wojsk, przeznaczonych do ataku na Humań; ze względu na przeszkody szturm odłożono, a następnie całkowicie z niego zrezygnowano. Dn. 29 I uczestniczył S. w krótkotrwałym oblężeniu Ochmatowa, gdzie zamknął się płk połtawski Martyn Puszkar, przerwanym na wieść o zbliżających się oddziałach Chmielnickiego i Wasyla Szeremietiewa. Po odejściu tego dnia większości sił polskich na spotkanie z tą armią, oddział S-a pozostał pod Ochmatowem w celu blokowania zamku. Siły kozacko-moskiewskie odparły jednak polski atak, przebiły się pod Ochmatów i wyswobodziły oblężonych, zagrażając pułkowi S-a; jednostkę uratowała przybyła 1 II na odsiecz polska jazda. Na sejmiku woj. bracławskiego we Włodzimierzu został S. obrany 28 IV posłem na sejm warszawski t.r. Zapewne to S. (a nie jego brat) na polecenie króla otrzymał 16 VIII od mieszczan warszawskich 1500 fl. Po wkroczeniu t.r. wojsk szwedzkich do Rzpltej S. na czele czterystukonnego podjazdu 21 VIII starł się między Łęczycą i Kołem z jazdą szwedzką Israela Ridderhielma; w potyczce stracił czterdziestu ludzi i wycofał się do Łęczycy. Pod koniec sierpnia jego chorągiew wraz z pułkiem królewskim otrzymała prawdopodobnie zadanie osłaniania sił głównych i prowadzenia dalekiego rozpoznania. Po wyjeździe Jana Kazimierza na Śląsk S. wraz z resztą wojska przeszedł na stronę szwedzką; 28 X razem z bratem Michałem Krzysztofem przebywał w Nowym Mieście Korczynie, gdzie podpisał akt poddania się królowi Karolowi X Gustawowi. Jednak już 29 XII przystąpił do konfederacji tyszowieckiej, po raz pierwszy wymieniony został wówczas z tytułem star. bohusławskiego.
Zapewne w r. 1656 lub w 1. poł. r. 1657 został S. mianowany kaszt. kamienieckim. Na początku r. 1656 na czele chorągwi pancernej (150 koni) i wołoskiej (99 koni) uczestniczył w wyprawie zimowej Czarnieckiego w Sandomierskie. Dn. 18 II t.r. ubezpieczał od strony Puław stacjonujące pod Gołębiem oddziały Machowskiego. Po krótkim starciu z atakującymi główne siły polskie Szwedami chorągiew S-a rzuciła się do ucieczki, zdołano jednak ostrzec Machowskiego o nadejściu nieprzyjaciela. S. likwidował na początku marca drobniejsze grupy szwedzkie, pozostałe za wycofującą się armią Karola X Gustawa, a następnie z niewielkim podjazdem ruszył pod oblegany przez Szwedów Przemyśl. Na początku kwietnia przebywał w grupie wojsk blokujących Sandomierz, skąd 4 IV wraz z częścią sił polskich ruszył na czele siedmiu chorągwi w kierunku Zwolenia, na spotkanie korpusu margrabiego badeńskiego Fryderyka. Uczestniczył najpewniej w potyczce pod Kozienicami (6 IV) i bitwie pod Warką (7 IV), po czym wszedł w skład zgrupowania marszałka w. kor. Jerzego Lubomirskiego i walczył pod jego dowództwem w Wielkopolsce. Dn. 7 V brał udział w przegranej bitwie pod Kłeckiem, a ok. 20 V wyruszył spod Uniejowa do Łowicza. Z powodu braku artylerii siły polskie poprzestały na dwutygodniowej blokadzie miasta, jednak S. zdołał wywabić z zamku i rozbić część szwedzkiej załogi, zdobywając 46 jeńców. Pod koniec czerwca stoczył potyczkę nad Narwią w okolicy Nowego Dworu, a 28–30 VII uczestniczył w przegranej bitwie z siłami szwedzko-brandenburskimi pod Warszawą. Wysłany na południe w straży przedniej zgrupowania Lubomirskiego w celu odzyskania Krakowa, 26 IX stanął obozem koło Bieżanowa w oczekiwaniu na przybycie sił głównych. Mimo znacznej przewagi nieprzyjaciela przeprowadził kilka akcji, które garnizonowi szwedzkiemu w Krakowie przyniosły dotkliwe straty, m.in. zdobył składy solne. W czasie potyczki z oddziałem S-a w Zabłociu 27 IX zginął Benedykt Wirtz, brat gubernatora Paula, a sam gubernator został lekko ranny. Po przybyciu głównych sił polskich S. przeniósł 4 X swój obóz do Prądnika. W okolicach Krakowa pozostał do początku lutego 1657, kiedy oddziały Lubomirskiego zwinęły oblężenie i wyruszyły przeciw ks. siedmiogrodzkiemu Jerzemu II Rakoczemu. W nocy z 21 na 22 II t.r. koło wsi Torki nad Sanem S. na czele ok. 1500 jazdy zaatakował obóz wojsk kozacko-siedmiogrodzkich i rozbił ich przednie straże, ale wobec przewagi nieprzyjaciela wycofał się w kierunku Jarosławia, gdzie w poł. marca rozproszył znaczny oddział Rakoczego.
W wyniku podziału majątku, przeprowadzonego z bratem Michałem Krzysztofem w Krzykosach 23 IV 1642, otrzymał S. dziedziczną wieś Sołodkowce (Sołobkowce) w woj. podolskim, miasteczko Jackopol «na tejże wsi gruncie przez JMP rotmistrza zaczęte», część Płoskirowiec, «dwór ojczysty» w Kamieńcu, sumę 40 tys. złp. (na którą złożyła się pięcioletnia «intrata» z ojczystego Biórkowa i posag siostry Anny) oraz królewszczyzny Gorczyczany, Pokutyńce, Przewrocie i Słobodę w woj. podolskim; jednocześnie Michał Krzysztof za zgodą króla scedował S-owi otrzymane od ojca prawa do Gorczyczan. Bracia zobowiązali się ponadto do wypłacenia siostrze Annie po 2 tys. złp. «na ochędóstwo». S. z żoną otrzymał 25 VI 1644 potwierdzenie przywileju na Przewrocie i Pokutyńce; od 6 III 1654 trzymał Kąkolewnicę w woj. lubelskim, a zapewne w tym samym okresie pozyskał także tenutę Trzebieszów. W Sołodkowcach ufundował ok. r. 1650 klasztor dominikański i murowany kościół paraf. p. wezw. św. Józefa. S. zmarł na krótko przed 1 VII 1657, kiedy dowództwo nad jego chorągwiami przejęli brat Michał Krzysztof, Andrzej Stawecki, Wojciech Humiecki i Franciszek Szeligowski. Wg Kaspra Niesieckiego «nie na łóżku, ale na koniu śmierć go zastała». Współcześni oceniali S-a niejednoznacznie. Z powodu sprawowania przez niego funkcji komisarza kozackiego oskarżano go o wywołanie powstania Chmielnickiego, głównie jednak podkreślano jego zasługi wojskowe. Hieronim Radziejowski w liście do Karola X Gustawa z czerwcu 1656 uznał go za «dzielnego i roztropnego człeka», a jeden z jego podkomendnych, Jan Florian Drobysz Tuszyński, pisał o nim: «a lubo kreatura była dość niskiego wzrostu, ale serce, że tak rzeknę, większe było niż on sam». S. odnosił największe sukcesy w prowadzeniu akcji rozpoznawczych i podjazdów, toteż powierzano mu przede wszystkim chorągwie lekkie. S. bywa mylony ze swym ojcem, Teofilem.
W małżeństwie zawartym przed 25 VI 1644 z Katarzyną, córką kaszt. kamienieckiego Aleksandra Humieckiego i Krystyny z Potockich, S. zapewne nie miał potomstwa. Po jego śmierci Katarzyna wyszła, najpóźniej w r. 1659, za mąż za Stanisława Karola Łużeckiego (zob.).
Boniecki, VIII 2, 162, XVI 161; Niesiecki, VIII 297–8 (jako Schonberg), X 201 (dot. siostry Anny); PSB (Potocki Stanisław Andrzej, Potocki Stefan); Słown. Geogr. (Bohusław, Czerkasy, Jackopol, Masłówka, Przewrocie, Sołodkowce, Zińków); Urzędnicy, III/3; – Babka R., Kampania ochmatowska 1654–1655, „Studia i Mater. do Hist. Wojsk.” T. 43: 2007 s. 194, 202, T. 45: 2008 s. 43, 45, 54–5; Baranowski B., Polska a Tatarzy w latach 1624–1629, Ł. 1948; Barącz S., Rys dziejów zakonu kaznodziejskiego w Polsce, Lw. 1861 s. 504; Biernacki W., Żółte Wody – Korsuń 1648, W. 2004 s. 11, 15–16, 36, 39–40, 46, 48, 70, 72–3, 75, 85, 87–90, 99, 100, 103, 108, 116–18, 122, 189–91, 193–4, 197, 200; Borcz A., Przemyśl 1656–1657, W. 2006 s. 62, 106, 148–51, 169–70, 177–8; Ciesielski T., Kampania żwaniecka 1653 r., „Studia i Mater. do Hist. Wojsk.” T. 41: 2004 s. 42, 47–9; tenże, Od Batohu do Żwańca. Wojna na Ukrainie, Podolu i o Mołdawię 1652–1653, Zabrze 2007 s. 170–1, 249–51, 253 (błędnie jako Walerian), s. 271; [Giżycki J.], Wykaz klasztorów dominikańskich prowincji ruskiej..., Kr. 1923 II 54–6, 227–8; Hruševs’kyj, Istorija, VIII cz. 8 s. 7, cz. 9 s. 2–3, cz. 10 s. 2, IX cz. 8 s. 2, cz. 9 s. 13, 17; Katalog zabytków sztuki w Pol., III z. 11; Kersten A., Hieronim Radziejowski. Studium władzy i opozycji, W. 1988; tenże, Stefan Czarniecki 1599–1665, L. 2006; tenże, Z badań nad konfederacją tyszowiecką, „Roczn. Lub.” R. 1: 1958 s. 110–11, 113, 116; Kubala L., Zaprzepaszczona kraina, „Kwart. Hist.” R. 21: 1907 s. 615; Lipiński W., Z dziejów Ukrainy, Lw. 1912 s. 332, 375–7, 497–9; Milewski D., Rywalizacja polsko-kozacka o Mołdawię w dobie powstania Bohdana Chmielnickiego (1648–1653), Zabrze 2011; Nagielski M., Warszawa 1656, W. 2007 s. 15, 26, 28, 30, 81, 97–8, 101, 229, 243; Nowak T., Kampania wielkopolska Czarnieckiego i Lubomirskiego w roku 1656, „Roczn. Gdań.” T. 11: 1937; Ochmann-Staniszewska S., Staniszewski Z., Sejm Rzeczypospolitej za panowania Jana Kazimierza Wazy. Prawo – doktryna – praktyka, Wr. 2000 II 372; Polska w okresie drugiej wojny północnej 1655–1660, W. 1957 II; Pułaski K., Szkice i poszukiwania historyczne, Kr. 1887 I 219; Serczyk W. A., Na płonącej Ukrainie. Dzieje Kozaczyzny 1648–1651, W. 1999; Skworoda P., Warka – Gniezno 1656, W. 2003 s. 82, 93, 94, 97, 112, 166, 171, 182, 221; Stolicki J., Oblężenie Krakowa przez Jerzego Lubomirskiego w latach 1656–1657, „Studia i Mater. do Hist. Wojsk.” T. 40: 2003 s. 89, 95–6, 98–9, 105–7, 114; Wojna polsko-szwedzka 1655–1660, Red. J. Wimmer, W. 1973; Żółte Wody – 1648, Oprac. T. Krząstek i in., W. 1999 s. 25, 31–2, 58, 69, 74–5, 83, 89–96; – Arch. Jugo-Zap. Rossii, II cz. 2; Dwa pamiętniki z XVII wieku. Jana Cedrowskiego i Jana Floriana Drobysza Tuszyńskiego, Wyd. A. Przyboś, Wr.–W. 2006 s. 44–5; Jemiołowski M., Pamiętnik dzieje Polski zawierający (1648–1679), Oprac. J. Dzięgielewski, W. 2000; Kochowski W., Lata potopu 1655–1657, W. 1966; Latopisiec albo Kroniczka Joachima Jerlicza, Wyd. K. W. Wójcicki, W. 1853 I 63; Michałowski J., Księga pamiętnicza, Kr. 1846 (na s. 713 błędnie jako Walerian); Okolski S., Diariusz transakcji wojennej między wojskiem koronnym i zaporoskim w r. 1638 tudzież kontynuacja diariusza wojennego w roku 1638, Wyd. K. J. Turowski, Kr. 1859 s. 191; Oświęcim, Diariusz 1643–51; Pamjatniki izdannye Kommissieju dla razbora drevnich aktov, Kiev 1852 III 42, 50–1; Radziwiłł, Pamiętnik, III; Relacje wojenne z pierwszych lat walk polsko-kozackich powstania Bohdana Chmielnickiego okresu „Ogniem i Mieczem” (1648–1651), Oprac. M. Nagielski, W. 1999; Starożytności Warszawy, Wyd. A. Wejnert, W. 1856 IV 178; Temberski, Roczniki; Vol. leg., IV 99; Wimmer, Materiały do zagadnienia organizacji armii w l. 1655–60, IV; toż w l. 1648–55, V; Žerela do istoriï Ukraïny-Rusy, L’viv 1913 VI, 1911 XII; – AGAD: Metryka Kor., t. 179 k. 183 (dot. Jana), t. 185 k. 483, t. 189 k. 86–6v, 643–5v, Libri Legationum, t. 35 k. 79v; AP w Kr., Oddz. na Wawelu: Castr. Crac., t. 259 s. 706–7, t. 261 s. 481–6; B. Czart.: rkp. 147 s. 160, 163, 308, 310, 537–8, 540, 801, rkp. 148 s. 19, 62, 244, 737, 992, 1000, 1007, rkp. 149 s. 275, 277, 315, rkp. 1656 s. 156, 160, 186, rkp. 2576 k. 92, 97v, 101, 115, 121, 391v; B. Kórn.: rkp. 353 k. 9, 10–12, rkp. 991 k. 392–2v; B. Narod.: rkp. 6635 k. 90v, BOZ, rkp. 934 s. 299, 324, rkp. 1807 k. 56; B. Nauk. PAU i PAN w Kr.: rkp. 395 k. 18, 21v, 29, rkp. 967 s. 228 (błędnie jako Stanisław), s. 264; B. Ossol.: rkp. 400/II s. 298, 303, rkp. 3564 k. 17, 17v, 28; – Informacje Mirosława Nagielskiego i Andrzeja Sikorskiego z W.
Piotr Andrzej Dmochowski